Ballada ò płonącëch chëczach.
Bùdzta sã Kaszëbë, płoną waji chëczë!
Wszëtczé scanë w ògniu płomienią sã strzechë.
Dërgòcze lëft, nëkô pò sëchich balkach òdżiń.
Wstôwajta! Chróńta swiãtich swòjich progów.
*
Zbierają sã cemny w òkrąg swòji wsë płonący.
Nëkają skrë pò trôwie, żôlą szadi skarnie.
W òczach łisk ògnia, jiscënkù a strachù.
Dze bãdą terô kôrbac w swòji rodny mòwie?
*
Płomienią sã chëczë! Rép a trzôsk gardłowi!
Balczi w hëc sã sëpią, skrë do górë lecą.
Tam bënë knôp òstôł! Jesz je widac rãce
Ju czôrné. Jezës Maria, za co?! Jezës Maria…
*
Noc ju czôrnô, stoją wszëtczé wiôldżim kòłã.
Blónë niskò w cemnicë, gwiôzda sã dopôlô.
Zdrzą na swé kapòtë, pòrosłé pòpiołã.
Réga rąk a skarniów w mrok sã pòmału òddôlô.
*
Stalë tak do rena; deszcz spôdł te wcyg stalë
Jaż pòpiół sã zmachtôł ze szlamã.
Jeden knôp sã spôlëł, Kaszëba sã spôlëł!
Spiéwôł w karczmie pijany Smãtk nad zedlã piwa.
*
Na spòdlim Balladë ò płonący synagòdzë, J. Kaczmarsczégò.
No comments yet.